Terug naar huis

Vandaag was de dag van de terugreis.
Vanmorgen kregen we lunchpakketjes mee bij het ontbijt en voor sommigen was het nog een aardige uitdaging om die kwijt te kunnen in de handbagage. Voor anderen was dat minder, dus is er door sommige dames nog flink ingeslagen bij de Lidl.
We hebben alle overige spullen verzameld en naar de stichting gebracht. Verschillende meiden hebben de rest van hun geld gedoneerd aan de stichting. Bijzonder om te zien hoe groot de betrokkenheid is bij het lot van de Roma’s in de wijk.
Na het afscheidswoord van Marien en de afscheidswoorden van onze kant was het tijd om echt afscheid te nemen en de laatste groepsfoto te maken bij de geschilderde container.
Na het opruimen en inpakken van de laatste spullen zijn we de bus ingestapt en naar het vliegveld gereden.
Daar hebben we geluncht op de stoep en konden we door naar de douane en het vliegtuig.
Op Schiphol hebben we afscheid van elkaar genomen. Wat raar na zo’n intense week.
De meiden hebben in het vliegtuig allemaal opgeschreven wat ze vonden van de reis. Allemaal geven ze aan dat het een bijzondere reis is geweest. Zo hebben wij dat als docenten ook ervaren. Hier kan een gewone les maatschappijleer / godsdienst / zorg en welzijn niet tegen op. Wat een ervaringen!
De belangrijkste les die de meiden volgens zichzelf geleerd hebben is: tevreden zijn met de kleine dingen, tevreden zijn met wat je hebt.

We hebben genoten van de meiden, van de sfeer onderling, van de zorgzaamheid naar elkaar en de kinderen in de wijk, van de spelletjes, van de maffe liedjes, van het gelach, gezang en gedans in de gangen en vooral ook van hun eerlijkheid en kwetsbaarheid.

We werden al snel de kampmama’s genoemd en zo voelde het ook wel een beetje...